English version below.
Droom jij ook van een warenhuis aan gitaren helemaal voor jezelf? Het is de ultieme gitaristen droom en met een erg actieve tweedehands handel nog makkelijk te realiseren ook! De vraag is alleen of je die droom niet gewoon een droom moet laten.
Voor iedereen in mijn omgeving of op social media maak ik er geen geheim van dat ik een gitaar verzamelaar ben. Sinds ik mijn eigen geld verdien (met muziek maken) en ik met een vrouw samenwoon die eerder aanmoedigt om er eentje bij te kopen dan van de hand te doen is mijn verzameling dan ook redelijk uit de hand gelopen. Noem een gitaar en de kans is groot dat ik die heb gehad of nog steeds bezit.
De laatste jaren begin ik echter ook negatieve kanten te ervaren aan mijn huidige collectie. Zodanig zelfs dat ik al nadenk over het serieus inkrimpen van mijn arsenaal. Maar ooit heb ik mijzelf al die gitaren met goede redenen aangesmeerd. Dus het moet wel positieve kanten hebben!
De voordelen:
Als studio muzikant is het ideaal om verschillende klanken tot je beschikking te hebben. Zo heb je op akoestisch vlak nylonsnarig, staalsnarig, twaalfsnarig of resonator gitaren. Dan heb ik het nog niet eens over het feit dat elke gitaar -zelfs twee identieke kopieën uit dezelfde boom- een eigen geluid heeft.
Op elektrisch gebied heb je nog meer geintjes die je kunt uithalen, want naast een Les Paul, Stratocaster en Telecaster (de heilige driehoek) heb je ook nog 7-snarige, 8-snarige, 9-snarige en wederom 12-snarige exemplaren. Dan zijn er nog instrumenten met sustainers, sitar brugzadels, fretloze gitaren, bariton gitaren, noem het maar op.
Ook als live-muzikant heeft het hebben van meerdere gitaren een functie. Veel gitaristen gebruiken alternatieve stemmingen (een paar halve tonen lager, drop stemmingen, open stemmingen, enzovoort). Het is zeer storend om tijdens een optreden steeds je gitaar om te stemmen naar een andere stemming. Vooral als bepaalde stemmingen beter werken met andere snaardiktes. Dan is het heel fijn om per stemming een gitaar paraat te hebben. En om helemaal zeker te zijn moet je natuurlijk voor elke stemming een reserve gitaar regelen!
Behoorlijk wat voordelen dus! Waarom maak ik me dan zo druk?
De nadelen:
Als je aan Steve Vai denkt zie je gelijk zijn Ibanez Jem met bijnaam ‘Evo’ voor je. Bij Brian May denk je aan zijn zelfgebouwde ‘Red Special’ en bij Stevie Ray Vaughan aan zijn ‘Number One’. Veel van die gitaristen hebben een hoofdinstrument waarmee ze zowat getrouwd zijn. Ze hebben een band opgebouwd met die gitaar dankzij veel speeluren. Die band maakt dat ze hun weg veel makkelijker vinden op hun vertrouwde instrument. Die gitaar doet precies wat ze ervan verwachten en dat vertrouwen is erg belangrijk als je zelfverzekerd wilt spelen en klinken. Als je constant van gitaar wisselt krijg je nooit de kans om met een enkele gitaar zo’n band op te bouwen moet je op elke gitaar steeds je weg opnieuw vinden.
Als een gitaar bespeeld wordt komen de trillingen van de snaren door het hout van het instrument. Die vibraties maken dat ook het hout van een gitaar als het ware gestemd wordt op die trillingen waardoor een gitaar vaak harder, opener, warmer en mooier klinkt. Dat is de reden waarom mensen grof geld betalen voor afgeragde gitaren uit de jaren 50 en 60. Er is zelfs een apparaat wat vibraties door je snaren stuurt waarmee de gitaar na 24 uur als een vintage instrument klinkt! Vanzelfsprekend loop je dus de kans mis om alle klank-potentie uit je gitaren te halen als je ze constant afwisselt.
Ik begin ook een aantal gitaren te verwaarlozen. Zo hebben een aantal gitaren nodig een fretbehandeling nodig en speel ik amper op die gitaren omdat ze aanlopen. Maar ik vind het dan ook zonde om er geld in te investeren als ik met zo’n collectie net zo goed even een andere gitaar kan pakken. Inmiddels hebben bijna alle gitaren van die kleine euveltjes en blijven er na de eliminatie rondes steeds minder gitaren over om te bespelen.
Dan het meest logische punt: ruimte. Veel gitaren nemen (te) veel ruimte in beslag. Of dat nou in het hobbykamertje thuis, in de controlroom van de studio, in de tourbus of in de coulissen naast het podium is. Als je alles speelklaar wil hebben maar netjes in koffers wil vervoeren ben je ook nog eens flink wat kofferruimte kwijt.
Ik weet zelfs nog iets waar ik mee loop te tobben: teveel keuze! Als ik een solo wil inspelen moet ik eerst beslissen welke gitaar het beste speelt of klinkt, wat van die twee zaken het belangrijkste is en dan bekruipt mij nog steeds het gevoel dat het wellicht nog beter had geklonken als ik een ander had gebruikt. Het lijkt me heerlijk om maar een gitaar te kunnen pakken zodat ik daarmee het hele keuze-proces elimineer en sneller aan de slag kan met het creatieve proces!
Mocht je dan toch besluiten om de boel uit te dunnen dan stuit je op een zeer lastige categorie gitaren uit jouw persoonlijke collectie. Zo heb ik een stuk of 5 gitaren die ik nooit meer aanraak maar enkel bewaar omdat ze zogenaamd sentimentele waarde hebben. Mijn allereerste gitaar, mijn tweede en meest gebruikte gitaar, mijn eerste elektrische gitaar, mijn eerste gitaar met humbuckers, noem maar op. Als ik een besluit neem denk ik daar erg goed over na en met die wetenschap heb ik eigenlijk nog nooit achteraf spijt gehad wanneer ik gitaren verkocht. Zelfs niet wanneer ik een domme deal had gesloten! De herinneringen die ik heb met bovenstaande gitaren staan in mijn hoofd, op foto’s en op videos vast gelegd en die ervaring vermeerderd niet wanneer ik daadwerkelijk op die instrumenten speel dus daarvoor hoef ik ze niet te bewaren. En toch bewaar ik ze uit een soort ongegronde angst om wel spijt te ervaren of -vooral het volgende- uit angst andere mensen tegen de schenen te schoppen wanneer ik die gitaren verkoop.
Mijn besluit begint langzaam vorm te krijgen. Het liefst heb ik een 7-tal goede(!) elektrische gitaren waar ik de meeste geluiden uit kan halen die ik doorgaans nodig heb in de stemmingen die ik het meest gebruik. Daarnaast kan ik de meest gebruikte ‘studio’-gitaren bewaren samen met de meest gebruikte akoestische instrumenten zodat ik qua sounds vrijwel niks hoef te missen. Mis ik toch iets, dan zijn er zat gitaarvrienden waar ik wat van kan lenen (of huren bij www.rentocaster.nl). Dan blijft er nog steeds een flinke collectie over, maar dan hopelijk zonder schuldgevoel jegens mijn meeste gitaren.
Lang leve luxeproblemen.
————————————————-
Do you dream about owning a warehouse full of guitars all for yourself? It’s the ultimate dream voor most guitarists and thanks to a very active second hand circuit quite easy to make it reality! Yet perhaps it should just be treasured as a dream.
Everyone near me knows that I’m a guitar collector. Since I make my own money (by making music) and my wife encourages instead of discourages me to buy another guitar my collection got slightly out of hand. You name it and I’ve owned it or still do.
In recent years however, I started to experience some negative sides about my current collection. So many actually that I’m seriously considering shrinking the arsenal. But once I also sold these guitars to myself so there should also be some positve sides to it!
The Pros:
As a studio musician it’s handy to have a few different sounds readily available. Acoustically for example there are nylonstrings, steelstrings, twelvestrings and resonator guitars. And I didn’t even mention the fact that even two identical guitars from the same tree sound different.
On the electric side there are even more tricks to try, because beside the holy trinity (Strat, Tele and Les Paul) there are 7-string, 8-string, 9-string and once again 12-string variaties. Then there are guitars with sustainers, sitar bridgesaddles, fretless guitars, bariton guitars, you name it.
The live-musician also benifits from owning multiple guitars. Most guitarists experiment with various tunings (a few semitones down, drop-tunings, open-tunings, etcetera). It’s impractical and annoying to tune your guitar differently on stage. Especially when certain tunings work better with different string gauges. In that case it’s really nice to have a guitar dedicated to every tuning. And to be secure every guitar of course needs a backup!
Quite a few positive marks here! So why am I so concerned?
The Cons:
When you think of Steve Vai you think of his Ibanez Jem nicknames ‘Evo’. With Brian May you immediately think of his self-build ‘Red Special’ and with Stevie Ray Vaughan you think of his ‘Number One’. Many of those guitarists have a main instrument to which they’re practically married. They’ve bonded with that instrument through many hours of playing. Because of that bond it’s easiest for them to find their way on their main instrument. That guitar does exactly what they want or expect and that trust is very important if you want to play and sound confident. If you switch too much between guitars you never get the chance to bond with a certain instrument and have to get used to every guitar you grab.
When a guitar is played the vibrations of the strings get transferred through the wood of the instrument. By doing so the wood slowly gets ‘tuned’ to those vibrations, making it sound more open, louder, warmer and prettier. That’s the reason why people pay big bucks for battered and distressed instruments from the fifties and sixties. There is even a device that pumps vibrations through your strings which speeds up the process and makes your guitar sound more vintage within 24 hours! Needless to say you disallow your guitar to reach it’s full potential if you constantly switch them up.
I’m also starting to neglect a few of my guitars. Some of them really need a fretjob and I rarely play them because of fret buzz. But I don’t want to spend money on them if I could just grab another guitar from my collection. In the meantime most of my guitars have minor issues and after each elimination round there are less and less guitars left to choose from.
Then comes the most obvious issue: space. Many guitars take up (too much) space. Whether it’s in a tiny hobby room at home, in the control room of a studio, in the tourbus or at the side of the stage. If you want all guitars readily available but ship them with hardcases you also lose a lot of storage space.
I even know another thing I’m concerned about: too much choice! When I want to record a solo I first need to decide which guitar plays or sounds the best, what matters most in that case and then I still get haunted by the feeling it might have sounded even better if I used another one. I would love to be able to choose just one guitar so I could skip the whole process of choosing and get on quicker with the creative process!
In case you decide to eventually thin the herd you’ll get confronted with a difficult category within your personal collection. I have about 5 guitars I never touch but only keep because of so-called sentimental value. My first guitar, my second and most abused guitar, my first electric, my first humbucker equipped guitar, you may fill in the rest. When I make a decision I always think it through quite thouroughly and that realization makes that I never had any regrets about selling guitars. Not even when I made a dumb deal! The memories I have with the above mentiones guitars are captured on photo, film and in my mind and they don’t get amplified when I actually play those instruments so that’s not a reason to keep them. And yet I save them because of an unfounded fear to experience the before mentioned regret or -most of all- the fear to hurt other people when I sell certain guitars.
My decision is slowly getting it’s final form. I would like to have around 7 good(!) electric guitars with all the functions and sounds I need for the tunings I use most. Next to them I can keep my most used ‘studio’-guitars together with my most used acoustic instruments so I don’t have to miss out on my tonal options. If I’m still missing something I’ve got loads of guitar buddies from whom I could borrow (or rent through www.rentocaster.nl). I would still own quite a collection, but hopefully without all the guilt I feel towards some of my guitars.
Long live first-world problems.